Plotseling werd Tina opgeschrikt door nog een luide en trieste huil. De krachtige schreeuw van de wolf verbrijzelde de stilte van de gang en maakte de urgentie van het moment nog duidelijker. Tina voelde een rilling over haar rug lopen. Er was iets helemaal mis. De huil was meer dan alleen geluid; het was een diepe schreeuw van angst en verdriet die om hen heen galmde en alles daarna stil achterliet.
Toen ze daar stond, te midden van de muffe geur van de opslagruimte en de geluiden van activiteit in de verte, besefte Tina dat er meer aan de hand was dan ze aanvankelijk dacht. Precies op dat gespannen moment vloog de hoofddeur open en stormden politieagenten naar binnen, hun voetstappen luid tegen de harde vloer.