In plaats van aan te vallen zoals ze had gevreesd, deed de alfawolf iets heel abnormaals. Hij liet zijn kop zakken en legde zijn oren plat. Toen duwde hij zachtjes met zijn snuit tegen Tina’s broek en trok er zachtjes aan, alsof hij iets wilde zeggen. Tina’s hart sloeg een slag over. Ze had agressie verwacht, maar dit gebaar was er een van vertrouwen en wanhoop.
Tina was opgelucht toen ze besefte dat de wolven geen bedreiging vormden. De dieren zochten hulp. Maar de politieagenten, die het gebaar verkeerd begrepen, raakten in paniek en begonnen naar Tina te schreeuwen dat ze terug moest gaan. Hun geschreeuw deed de wolven opschrikken, waardoor ze naar de hoofdingang renden.