Tina negeerde de verwoede protesten van de politieagenten en zette een voorzichtige stap in de richting van de roedel. “Achteruit!” riep een agent, met een paniekerige stem. Maar Tina’s intuïtie vertelde haar dat de wolven geen kwaad in de zin hadden. Ze stak haar hand uit naar de agenten en gebaarde hen te blijven staan. “Vertrouw me,” zei ze, haar stem kalm maar vastberaden.
Met bonzend hart volgde Tina de roedel toen ze haar door de hoofdingang naar buiten leidden. De koude lucht beet in haar huid, maar ze merkte het nauwelijks. De wolven bewogen doelgericht, hun leider keek af en toe achterom om te controleren of ze nog steeds volgde. Achter haar hoorde ze hoe de politieagenten zich angstig terugtrokken, hun geschreeuw vervaagde in de verte.