James antwoordde vanuit de put: “Begrepen! Hier komt de eerste!” Tina keek met ingehouden adem toe hoe een klein, harig wezentje uit de duisternis tevoorschijn kwam, zachtjes in James’ handen geklemd. Hij had een geïmproviseerde draagband van zijn jas gemaakt om ze naar boven te dragen. Toen James dichterbij kwam, reikte Tina naar beneden en tilde het bange diertje in veiligheid.
“Je bent nu in orde, kleine jongen,” fluisterde ze. Tina verzamelde een bos bladeren om een warm, zacht hoekje te maken waar de wezentjes konden rusten. Eén voor één kwamen er meer uit de put tevoorschijn terwijl James langs het touw naar beneden liep. Elke keer als James naar boven ging, spande zijn spieren en Tina was nerveus. Maar gelukkig hield het touw stand. Bij elk gered wezen voelde Tina een opluchting.