Nu de leerlingen veilig waren opgesloten, richtte Tina haar aandacht weer op de gang. De wolven waren er nog steeds, onrustig ijsberend, het vreemde voorwerp nog steeds bungelend aan de bek van wat hun leider leek te zijn. Ze wist dat ze de dieren eruit moest halen voordat ze iemand pijn zouden doen.
De adrenalinestoot van daarnet was niets vergeleken met wat Tina daarna voelde; haar hart bonkte in haar borst met een intensiteit die al het andere overstemde. De aanblik van de wolven stond in haar geheugen gegrift, een levendig beeld dat ze niet kon negeren. Ze werd gedwongen om te handelen, gedreven door een mix van bezorgdheid en nieuwsgierigheid.