“Ik weet dat je bij hen wilt blijven, maar ik heb ruimte nodig om te werken. Wacht alstublieft buiten – ik beloof dat ik u zo snel mogelijk op de hoogte zal brengen.” Tina deed haar mond open om te protesteren, maar hield zichzelf in. Ze besefte dat de dierenarts het beter wist. Met een aarzelend knikje trok ze zich terug in de wachtkamer, James aan haar zijde die haar nerveuze afwachting deelde.
De tijd kroop eindeloos voorbij terwijl de twee voorovergebogen in de steriele wachtkamer zaten en keken hoe de wijzers van de klok hun eindeloze lussen maakten. Tina wringde zich in haar handen, haar gedachten dwarrelden door de mogelijkheden, de een nog verontrustender dan de ander. Wat als de beestjes te gewond waren? Wat als de dierenarts ze niet kon helpen? Ze had zich nog nooit zo machteloos gevoeld. Het enige wat ze konden doen was wachten en hopen.