Tina’s blik richtte zich op het kleine wezentje in de bek van de alfawolf. Van een afstand kon ze niet zien wat het was, maar de verminkte vorm had onmiskenbaar hulp nodig – dringend. Tina’s hart bonsde, het gewicht van de verantwoordelijkheid drukte met de seconde op haar neer.
Instinctief krulde ze zich in zichzelf en probeerde minder bedreigend over te komen. Maar toen een van de wolven die de alfa flankeerden gromde, ontsnapte er een scherpe gil aan Tina’s lippen. Als antwoord liet de alfawolf zelf een diepe grom horen, waardoor de anderen stil werden en de controle overnamen. Tina kalmeerde zichzelf, haar vastberadenheid verhardde. Ze moest snel handelen, er was geen tijd te verliezen.