Tina bleef roerloos staan, haar lichaamstaal zorgvuldig om kalmte en onderdanigheid over te brengen. Ze voelde de ogen van de alfawolf op haar gericht, elke beweging gadeslaand. Langzaam ging ze met haar hand naar de deurklink achter haar, terwijl ze oogcontact hield met het dier. De wolf jankte en Tina kon voelen dat hij zich steeds ongemakkelijker voelde.
Met een stil gebed draaide ze zachtjes aan de hendel en kraakte de deur net genoeg open om naar buiten te glippen. De ogen van de alfawolf waren gericht op Tina, onwrikbaar en intens, terwijl de andere twee onrustig werden, lichtjes verschoven maar op hun plaats bleven, de alfa perfect synchroon flankerend. Tina bewoog zich tergend langzaam en hield haar bewegingen vloeiend en weloverwogen om de dieren niet te laten schrikken.