Terwijl de buren de bizarre wending van de gebeurtenissen bespraken, waren de Harrisons verscheurd. Hun aanvankelijke verdriet over het verlies van hun puppy was veranderd in iets veel gecompliceerders. Ze hadden nu een puppy die een thuis had gevonden in een krokodillennest – eentje die babykrokodillen leek te verzorgen in plaats van een prooi te zijn.
Ondanks de vreemde omstandigheden moedigde Dr. Martin de buren aan om de natuur zijn gang te laten gaan. De puppy leek het goed te doen met de alligators en er was geen direct gevaar voor zijn welzijn. Na een paar dagen besloten de Harrisons dat ze het nest regelmatig zouden bezoeken om naar hun huisdier te kijken. Toen ze terugkwamen, konden ze hun ogen niet geloven – de alligator was begonnen vis naar het nest te brengen, die de puppy kon delen met de jongen.
Het werd duidelijk dat de alligator de puppy niet alleen tolereerde, maar er ook op vertrouwde op een manier die niemand ooit had verwacht. Naarmate de dagen verstreken, verdiepte de band tussen de puppy en de alligator zich en de Harrisons accepteerden met tegenzin dat hun puppy een nieuwe, zeer ongebruikelijke familie had gevonden.
Uiteindelijk was de buurt getuige geweest van iets heel bijzonders – een dierenband die zo sterk was dat hij alle verwachtingen overtrof. Het verhaal van de puppy en de alligator zou een plaatselijke legende worden, iets dat nog jaren zou worden doorverteld.