Kayla overwoog Sabrina te vragen, maar iets in Sabrina’s afstandelijke beleefdheid deed haar aarzelen. Ze wilde niet overkomen alsof ze zich dingen verbeeldde… ook al was dat precies waar ze bang voor was. Maar het onbehagen bleef groeien, stil, gestaag, als iets dat net uit het zicht op de overloop wachtte.
De dinsdag daarop begon Kayla onnodige uitstapjes naar boven te vermijden. Ze ging nog steeds als het nodig was, Tommy’s lievelingsdeken lag in zijn kamer, de snacks uit de voorraadkast stonden in de hal, maar ze bleef er nooit lang. De stilte boven voelde nu anders, alsof de lucht op de een of andere manier zwaarder was.