Kayla’s maag zakte naar beneden. Dit waren niet de willekeurige kraken van een oud huis. Het waren niet Tommy’s lichte voetstapjes. Het was niet het geluid van iets dat viel. Dit waren opzettelijke geluiden, alsof iemand zich voorzichtig van de ene naar de andere plek bewoog – om te pauzeren, te luisteren, zich aan te passen. Haar hartslag bonsde zo hard dat ze de volgende voetstap bijna niet kon horen. Bijna. Dat was genoeg.
Ze greep met trillende handen naar haar telefoon en belde Mark al voordat ze zichzelf kon ompraten. Hij nam op bij het eerste belsignaal. “Mark?” fluisterde ze, haar stem krakend. “Er is weer iemand boven. Ik hoorde voetstappen – echte voetstappen. Ik beeld me niets in, ik zweer het.” Er was een kleine pauze. Geen verwarring. Niet ongeloof. Iets zwaarders.