Sabrina raakte zachtjes zijn wang aan. “Je hebt niets verpest. Ik had… dit gewoon anders moeten aanpakken.” Mark stapte dichterbij, nog steeds geschokt maar rustiger. “We komen er wel uit. Wij allemaal. Maar geen geheimen meer.” Kayla bleef staan, haar hart bonkte nog steeds.
De angst die ze al dagen meedroeg, veranderde langzaam in iets zachters – verdriet, opluchting, medeleven. Alle vreemde geluiden, de vermiste voorwerpen, de spanning… het was eindelijk duidelijk. Voordat ze wegging, wendde Mark zich oprecht dankbaar tot haar. “Dank je,” zei hij. “Voor het opletten. Om Tommy veilig te houden.” Kayla knikte. “Ik ben blij dat iedereen in orde is.”