Daisy krulde zich onder hen alsof er geen tijd was verstreken. De tijgers nestelden zich naast haar, spinnen trillingen die de grond deden schudden. Zachary veegde zijn gezicht af, overweldigd. Hij had getwijfeld, gevreesd en hen misschien zelfs verraden door de scheiding af te dwingen. Maar hier waren ze weer samen, ze schreven een verhaal dat de wetenschap en de rede te boven ging.
Die avond, toen de lichten van de dierentuin dimden en de menigte zich verspreidde, bleef Zachary achter. Daisy sliep tussen de reuzen die ze had grootgebracht, hun strepen gloeiend in het maanlicht. Hij stond bij het glas, de tranen droogden op zijn wangen en fluisterde: “Je bent het nooit vergeten.” En voor één keer geloofde hij in wonderen.