Daisy was de achtergrond van de tijgers die brulden, de papegaaien die kraakten en de bezoekers met camera’s. Toch merkte Zachary dat hij naar haar keek. Toch merkte Zachary dat hij meer naar haar keek dan naar de tentoongestelde voorwerpen. Ze hield haar hoofd schuin naar hem, alsof ze zijn ziel woog. Die blik verontrustte hem. Het was een combinatie van troost en uitdaging.
Hij begon haar in vertrouwen te nemen. Belachelijk, hij wist het. Maar toen de nachten drukten, het papierwerk zich opstapelde en managers klaagden, luisterde Daisy. Hij vertelde haar over zijn eenzaamheid en jaren van routine. Soms gaf ze hem zelfs een duwtje tegen zijn been, alsof ze zijn gevoelens bevestigde en troost bood.