Maar de beren kwamen niet dichterbij. Ze bleven gewoon staan en keken naar haar. Ze wist niet zeker of ze weg moest rennen of moest blijven staan, maar iets in de manier waarop ze naar haar keken – iets in de stilte van het moment – hield haar op haar plaats. De grotere beer begon weer te bewegen, maar deze keer trok hij zich niet gewoon terug.
Hij begon haar langzaam en weloverwogen te omcirkelen, terwijl de kleinere beer zijn bewegingen spiegelde. Evelyn voelde haar hart sneller kloppen toen ze haar zachtjes omcirkelden, niet agressief, maar met een duidelijke bedoeling. Telkens als ze haar positie veranderde, reageerden de beren en blokkeerden subtiel haar pad.