De vijandigheid in de ogen van het dier was onmiskenbaar – een woeste, onverzettelijke blik die een rilling over zijn rug liet lopen. Alan’s pols versnelde, een scherpe herinnering aan hoe kwetsbaar hij op dat moment was. Hij kon het risico niet nemen gewond te raken.
Alan deed een stap achteruit, zijn hart bonkte, een beet of een geveegde poot van een wilde kat kon hem fataal worden. Alan aarzelde, het instinct om te helpen botste met het duidelijk aanwezige gevaar. Hij draaide zich om en liep terug naar binnen, zijn adem stokte.