“Bedankt dat je het me verteld hebt, Emma. Ga nu terug naar binnen, voordat je moeder zich zorgen gaat maken.” Raymond keek toe hoe Emma de trap van de veranda afliep en in de sneeuw verdween, haar kleine gestalte opgeslokt door het wit.
Hij sloot de deur achter zich en leunde er even tegenaan, luisterend naar de wind die buiten door de bomen gierde. Bewoog er iets onder de sneeuw? Hij hield niet van dat geluid. Toch zette nieuwsgierigheid, vermengd met een oud instinct om te beschermen, hem aan tot actie.