Richard volgde het gebaar in de richting van de donkere weg achter het terrein. Zijn schoenen kletterden door ondiepe plassen. “Ze zou niet zomaar weglopen,” zei hij hardop, alsof er iemand meeluisterde. Zijn stem klonk buitenlands, hol. Ergens daarboven knipperde de CCTV-camera rood. Alles in de gaten houdend en registrerend.
Hij forceerde een lach, broos en humorloos. “Ik wed dat ze me probeert terug te pakken,” zei hij tegen de begeleider, hoewel het klonk alsof hij zichzelf probeerde te overtuigen. “Morgen lachen we hier allebei om.” De jongen zei niets, zijn ogen gleden naar de camera en weer terug naar hem.