Op het politiebureau rook de lucht naar muffe koffie en ontsmettingsmiddel. Hij legde uit wat er was gebeurd en probeerde zijn stem rustig te houden. “Het was bedoeld als een grap,” zei hij. “Ik kwam terug, maar ze was weg.” De agent aan de overkant trok een wenkbrauw op. “Je liet je vrouw ’s nachts achter op de snelweg – als grap?”
Hij strompelde door de details – tijd, tankstation en telefoontjes. Alles maakte dat hij er slechter uitzag. De pen van de agent kraste langzaam tegen het rapport. Na een uur kwam er een andere agent die zijn armen over elkaar sloeg. “Vreemde zaak,” zei hij. “We hebben de camerabeelden bekeken. Ze is huilend te voet vertrokken. Je hebt haar pas nu als vermist opgegeven?” De stilte die volgde was zwaarder dan schuld.