Hij onderzocht de verkoolde resten van het schuurtje in de achtertuin. De brandpatronen waren onmiskenbaar – er was een versneller gebruikt om de vlammen opzettelijk te voeden. Manny trok de schroeiplekken na met gehandschoende vingers en reconstrueerde het tafereel in zijn hoofd. Dit was opzettelijke vernietiging van bewijsmateriaal. Vale was niet zomaar geknapt; hij had zijn sporen gewist.
Buren, die aanvankelijk niet wilden meewerken, vertelden in stilte door gebarsten deuren dat ze “een jongen hadden horen schreeuwen” op de avond dat de brand uitbrak. Daarna werd er geen kind meer gezien dat het huis in of uit ging. Hun ogen vol angst vertelden Manny alles. Ze vermoedden dat er iets vreselijks was gebeurd, maar uit angst voor Vale hadden ze hun mond gehouden.