Toen Manny zich uit het hol terugtrok, verstijfde de hond. Manny volgde zijn blik en bevroor. Vale stond een paar meter verderop, half verscholen tussen de bomen, stilletjes toe te kijken. Zijn uitdrukking was leeg en kil – een masker ontdaan van menselijkheid. Op het moment dat Manny met zijn ogen knipperde, verdween Vale’s gezicht weer in de duisternis.
Manny sprintte naar voren, tussen takken door, maar Vale was al verdwenen, opgeslokt door het bos. Alleen de stilte bleef over, luid en meedogenloos. Manny stond stil en probeerde zijn ademhaling te reguleren. Vale was hier niet per ongeluk gekomen. Hij had hen gevolgd, ervoor gezorgd dat hij één stap voorbleef, klaar om toe te slaan als hij onbewaakt was.