Hun reactie verraste hem echter. Door de telefoon klonk de stem van zijn tante bijna te snel helder. “Natuurlijk, Marco. Graag,” had ze gezegd, de zoetheid druipend in elke lettergreep. Het was alsof ze op zo’n gelegenheid hadden gewacht om hem te helpen.
Zijn oom en tante hielden van de kat, of beweerden dat ze dat deden, en ze begrepen het temperamentvolle alarm. De regeling leek onhandig maar verstandig: voedingen, planten, pakketten. Zeven dagen, misschien zes. Hij liet extra blikken achter, gelabelde timers, reservebatterijen en een net briefje dat hen herinnerde aan de hardnekkige grendel van de achterdeur.