Lucas wist niet veel over de hoop van volwassenen. Hij wist alleen dat er macaroni op het buffet stond, dat het zwembad groot was en dat hij een nieuwe vriend had gemaakt – een klein meisje dat Lucy heette en dat elke middag haar poppen meenam naar het dek. Haar gezelschap was zacht, rustig en troostend.
Ze ontmoetten elkaar voor het eerst bij de reling, Lucy spreidde een klein picknickkleed uit voor haar poppen. Lucas bood haar een plastic dinosaurus aan. Ze giechelde. Vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk. Terwijl de Harrigans ruzie maakten, bouwden de kinderen kleine fantasiewerelden in de zon, onder het toeziend oog van Lucy’s moeder Daisy O’Hara die een paar meter verderop rustig een boek las.