Ze beloofde zichzelf dat ze niet zou stoppen. Als de ziekenhuisdossiers en verzekeringspapieren haar geen antwoorden zouden geven, zou ze dieper graven. Ergens, verborgen in de plooien van de vergeten geschiedenis, wachtte het verhaal van het litteken. En ze was van plan het te vinden, wat het ook zou onthullen.
Linda haalde een schoenendoos met afgedrukte foto’s uit haar tienerjaren tevoorschijn en bladerde door foto’s van stranden en zwembadfeestjes. Op elke foto bekeek ze haar buik. Een gladde huid, ononderbroken door lijnen. De afwezigheid van iets prikte als vers bewijs. Het litteken was geen herinneringstruc, het was onmiskenbaar nieuw.