Maar Elias noch Henrik verlieten het dok. Ze stonden daar druipend en zwijgend toe te kijken hoe de onderzoekers het jong de rehabilitatiekelder in droegen en de deur met een zachte klik achter zich dichttrokken. Er viel weer sneeuw – luie, drijvende vlokken die smolten bij aanraking.
De storm was voorbij, maar het gewicht bleef. De tijd rekte zich uit. Een uur later ging de deur open. Een vrouw in een rode parka stapte naar buiten. Midden veertig, scherpziend, kalm – ze bewoog zich met de stille autoriteit van iemand die gewend is om met het leven op het scherpst van de snede om te gaan.