De crimineel greep Marcus’ been, zijn vingers sloten zich om zijn enkel. De adrenaline gierde door Marcus’ lichaam en stuurde hem een paniekaanval. Hij schopte heftig, zijn schoen glipte uit de greep van de man. Met zijn hart in zijn keel draaide hij zich weg, vechtend tegen de aantrekkingskracht van het moeras, en zette een wanhopige sprint in.
Alles vervaagde in het schemerige licht, het riet ranselde in zijn gezicht. Marcus rende tot zijn borst brandde en elke ademhaling haperde. Zijn hoofd duizelde: hij had Luna achtergelaten bij deze meedogenloze vreemdelingen. Maar hij wist met ijzingwekkende zekerheid dat als hij geen hulp meenam, geen van hen een kans maakte.