Gabby aarzelde, maar toen ze in de auto keek en zag dat hij tot aan het dak volgepakt zat met bagage, dekens en nu ook de speelgoedmand, verzachtte haar protest. “Oké,” zei ze met een strakke stem. Josh tilde Juniper op de voorstoel. Juno jankte. Toen reed de auto weg en beide honden huilden.
Gabby keek toe hoe de auto om de hoek verdween, haar armen nutteloos langs haar zij hangend. Een vreemd gewicht drukte op haar borst. Juno was nog nooit zonder Juniper geweest. Niet voor een uur. Nog geen minuut. En nu stond hij verstijfd, met gespitste oren en zijn blik gericht op het lege hek.