Gabby kon niet stilzitten. Het gewicht in haar borst liet haar niet ademen. Ze vroeg de nachtdienstmedewerker om bij Juno te gaan zitten, klokte zonder iets te zeggen uit en liep rechtstreeks naar het plaatselijke politiebureau. Haar handen trilden terwijl ze alles vertelde – elk detail – in de hoop dat iemand haar zou helpen.
De agent knikte beleefd totdat ze de adoptiepapieren noemde. Zijn uitdrukking veranderde. “Ik denk niet dat er hier sprake is van een misdaad, juffrouw,” zei hij, terwijl hij in zijn stoel verschoof. “Hij heeft de formulieren getekend. Het is nu zijn hond.” Gabby voelde haar geduld knappen. “Het was een dubbele adoptie,” snauwde ze. “Hij heeft ze gescheiden!”