Haar armen trilden onder zijn gewicht, maar ze hield hem dicht tegen zich aan, zijn lichaam slap tegen haar borst. Ze bewoog zich als een schaduw door de tuin, één voet tegelijk, haar ogen gericht op de klink van het achterhek. Ze reikte ernaar en bevroor toen de achterdeur kraakte.
Josh stapte weer naar buiten, de telefoon tegen zijn oor gedrukt, maar deze keer ging zijn blik over de tuin. “Wat krijgen we nou?” mompelde hij. Gabby’s bloed veranderde in ijs. Ze probeerde woedend aan de grendel van het hek te rukken, maar met Juniper in haar armen ging het hek niet open.