Josh grijnsde en pakte een dikke stok van de veranda, verweerd en donker. “Denk je dat je hun redder bent?” spuugde hij, terwijl hij naar voren liep. “Je had je erbuiten moeten houden.” Zijn knokkels werden wit rond het hout. Hij tilde het op, zijn stappen versnelden, zijn arm klaar om toe te slaan – en toen barstte de wereld uit in rood en blauw.
Sirenes galmden door de middagstilte en politieauto’s kwamen gierend tot stilstand. De zwaailichten overspoelden de oprit en de achtertuin. Josh bevroor midden in zijn tred, zijn ogen wijd open, zijn adem stokte. In een fractie van een seconde draaide hij zich om en rende naar de achterdeur, maar daar stonden al twee agenten te wachten.