Tegen de tijd dat Gabby de parkeerplaats van Angel Paws opreed, stond de zon laag aan de horizon en wierp een gouden gloed over het grind van het asiel. Op de achterbank was Juniper nu klaarwakker. Het kalmeringsmiddel was uitgewerkt en in plaats daarvan was er pure, uitzinnige vreugde: hij likte haar wang, haar arm, haar handen, jankend van emotie.
Gabby opende de autodeur en Juniper sprong eruit, met trillende maar vastberaden poten. Zijn neus raakte meteen de grond, snoof als een gek, zigzagde door het gras tot hij bevroor – hij had een bekende geur opgevangen. Hij liet een wanhopige blaf horen, toen nog een, en sprintte toen naar de box, elke spier gespannen van de urgentie.