Mormels. Dat was wat er op het briefje stond. Verder niets. Gabby was woedend geweest. Het waren baby’s, blind, bevend, onschuldig. Ze had die eerste nacht uren bij ze gezeten, ze om de drie uur een flesje gegeven. Misschien volgden ze haar daarom nog steeds overal alsof ze hun moeder was.
Nu waren ze twee jaar oud. Nog steeds in het asiel. Nog steeds samen. Altijd samen. Juno en Juniper waren geen dag van elkaar weggeweest. Gabby zorgde ervoor. Ze bracht ze nieuw speelgoed wanneer ze kon, gaf ze altijd wat meer lekkers dan volgens het protocol was toegestaan.