“Ja,” bevestigde Tina. “De wolf… misschien leidde hij ons hier wel expres naartoe,” James’ stem trilde, zijn woorden weerkaatsten tegen de vochtige wanden van de put. “Het lijkt erop dat hij wilde dat we de beestjes zouden vinden die hier beneden vastzitten.” Tina, turend in de duisternis die verlicht werd door de wankele straal van James’ zaklamp, voelde een rilling over haar rug lopen.
De kleine wezens bewogen in de schaduwen, hun ogen weerkaatsten het licht en creëerden een griezelige gloed. Het geluid van hun beweging, een zacht geritsel, vulde de stilte en maakte het tafereel nog zenuwslopender. James vervolgde, zijn stem doorspekt met bezorgdheid: “Herinner je je die ene nog waarover je vertelde op school? Die was gewond, toch? Als ik deze hier zie, zitten ze misschien ook in de problemen. Misschien zijn ze erin gevallen en kunnen ze er niet uit. We kunnen ze hier niet achterlaten.”