Met een vastberadenheid die zelfs haarzelf verbaasde, nam Katie haar besluit. Ze zou de wolf naar een nabijgelegen kamer leiden, in de hoop de situatie in te dammen en wat tijd te winnen om na te denken. Het plan, in een opwelling gevormd, werkte beter dan ze had durven hopen. Het geluid van de deur die achter hen dichtviel was scherp, een definitieve klik die hun lot leek te bezegelen in die kleine ruimte. De lucht werd dicht, geladen met een verwachting die zwaar op haar schouders drukte. “Wat nu?”
Heel even was er stilte, een bedrieglijke stilte voor de storm. Toen veranderde de sfeer voelbaar. De ogen van de wolf, ooit gevuld met een soort wantrouwig begrip, glinsterden nu met een woest, ongetemd licht. Zijn lichaam verstijfde, zijn spieren spanden zich als veren, klaar om los te laten.