In de brief, welke overigens in het Engels is en hier vertaald is, zegt Peter het volgende:
“Wanneer ik mijn vrienden en familie vertel over de zeven dagen dat jullie mijn vrouw hebben verzorgd, weet ik alle namen van de verplegers, doktoren, specialisten, sociale werkers en schoonmakers me te herinneren. Op de vraag hoe dat kan antwoordt ik: “Hoe zou ik de namen kunnen vergeten?” Elk van jullie heeft Laura behandeld met een grote mate aan professionaliteit, vriendelijkheid en waardigheid toen zij bewusteloos was. Toen ze injecties kreeg, waarschuwden jullie dat het pijn ging doen, of ze dat nou kon horen of niet. Toen jullie naar haar hart moesten luisteren door een stethoscoop en haar ziekenhuisjurk afgleed, legden jullie hem weer goed. Jullie gaven haar een deken als de kamer koud werd, of ze dat nou kon voelen of niet.
Jullie toonden respect tegenover haar ouders en zorgden ontzettend goed voor hun; water halen en iedere medische vraag beantwoorden met enorm veel geduld. Haar vader voelde zich alsof hij betrokken was bij de zorg voor zijn dochter. Ik kan je niet vertellen hoe belangrijk dat was voor hem. En dan hoe jullie mij behandelden. Hoe had ik de kracht moeten vinden om door deze week heen te komen als jullie er niet waren geweest? Hoe vaak zijn jullie niet de kamer ingekomen en hebben jullie mij huilend aangetroffen, mijn hoofd in de schoot van mijn vrouw en hebben jullie jezelf uit respect bijna onzichtbaar gemaakt? Hoe vaak hebben jullie niet gecheckt of ik iets nodig had, van eten tot drinken en van schone kleren tot een douche, of hebben jullie gevraagd of ik de medische procedure begreep of dat ik meer uitleg nodig had? Hoe vaak hebben jullie me geknuffeld en getroost als ik er doorheen zat en hebben jullie gevraagd naar Laura’s leven en hoe zij was als persoon? En hoe vaak hebben jullie de tijd genomen om haar foto’s te bekijken en brachten jullie slecht nieuws met compassie en verdriet in jullie ogen?
En op één speciale avond gaven jullie mij de gelegenheid om meer dan 50 mensen, van collega’s tot vrienden en familieleden, de intensive care op te smokkelen. Het was een uitstorting van liefde, inclusief gitaarspel, operagezang en dansende mensen. Ik besefte me op dat moment hoeveel iedereen van mijn vrouw hield. Het was de laatste fantastische avond van ons huwelijk samen en het had niet waargemaakt kunnen worden zonder jullie hulp.
Er is nog een moment, of eigenlijk een uur, dat me bijblijft. Op de laatste dag, toen wij wachtten op Laura’s orgaanoperatie, was alles wat ik wilde alleen zijn met mijn vrouw. Maar familie en vrienden bleven binnenstromen om dag te zeggen tegen Laura en tijd tikte voorbij. Rond vier uur was iedereen eindelijk weg en was ik emotioneel en fysiek gebroken. Ik wilde graag nog even naast mijn vrouw liggen. Verpleegsters Donna en Jen vroegen of ik de kamer even wilde verlaten. Toen ik terugkwam zag ik dat ze Laura naar de rechterkant van het bed hadden geschoven zodat ik ernaast kon liggen. Ik vroeg of ze me een uurtje konden geven. Ik nestelde mijn lichaam naast dat van mijn vrouw. Ze zag er zo mooi uit. Ik vertelde dat aan haar en streelde haar gezicht en haar. Ik kuste haar, legde mijn hoofd op haar borst en voelde hoe haar borstkas op en neer ging. Het was het laatste tedere moment dat wij zouden delen en het was puurder en meer troostend dan alles wat ik ooit heb gevoeld. En toen viel ik in slaap.
Ik zal me dat uur herinneren voor de rest van mijn leven. Het was een geschenk dat alle geschenken overtrof en ik heb dat aan Donna en Jen te danken. Ik heb het aan jullie allemaal te danken. Met mijn eeuwige dankbaarheid en liefde,
Peter DeMarco”
Pagina 2/2