De ceremonie begon met een misstap. Toen Mia Daniels hand nam, viel de muziek van de pianist stil – de stroom was uitgevallen. Een geroezemoes ging door de kapel. Kaarsen flikkerden. Iemand zocht een generator. Mia voelde de wereld kantelen. Ze was niet bang, maar er was dat oude gevoel: dit is het soort dingen dat je op de proef stelt.
De gasten waaierden het gangpad in, de telefoons gloeiden als sterretjes. De officiant glimlachte te strak en maakte grapjes over moderne bruiloften. Daniel kneep in Mia’s hand, met een vaste stem. “We gaan door.” Achter hem was Eleanors gezicht onleesbaar – zachte bezorgdheid, geoefend met de vaardigheid van iemand die gewend is crises op afstand te beheren.
Na een kleine stilte vond de muzikant een luidspreker op batterijen en werden de geloften hervat. Mia’s jurk streek over het gangpad toen ze liep. Alle ogen waren op hen gericht, het moment zowel breekbaar als helder. Toen de stroom halverwege de ceremonie terugkeerde, voelde het applaus vreemd vertraagd aan, alsof iedereen had afgewacht of de dag de eerste schok zou overleven..